Gröönkohl – Mundart

Warrt dat koolt an Nees un Ohren,
hett dat eerst mal richtig froren,
denn is dat wedder mal sowiet,
denn kummt de schöne Gröönkohltiet.
Laat uns sitten, dal mal huken,
’n lütten Sluck köönt wi ok bruken.
Gröönkohl op’n Disch,
mien leve Herr,
wat vun en Glück op düsse Eer.

Un so laat uns nu man snacken
vun’n Gröönkohl un vun’n Swienebacken.
Ja, de Swiensback höört dorbi,
goot anrökert. Versteihst du mi?

Bi’t Woort "Gröönkohl" kaam ik in’t Swögen,
dar deit sik mien Maag al rögen.
Gröönkohl mit Wust, dörchwussen Speck
Hm, nu ik mi den Bart all leck.
För den Gröönkohl, schallst du weten,
laat ik stahn dat düerste Eten.
Un so en Slicker-, Slackerkraam
is nix för’n Keerl, man blots för de Dam’n.

Licht kriggst du mi nich to’n Strieden.
Stöörst d‘ mi to Gröönkohlmahltieden,
denn warr ik grantig, asig un dull.
Gröönkohl in’n Goorn,
dat is doch wat.
Blots maakt in’n Goorn
he mi nich satt.
Gröönkohl op’n Disch
bringt mi eerst Freid.
Gröönkohl, wat för en Herrlichkeit

"Heinz Richard Meier"

Themen in diesem Beitrag:

JahreszeitenGedichte
WordPress Cookie Hinweis von Real Cookie Banner