Ok Plätten nömt.Nu is dat wedder sowiet. Wenn dat buten düster ward, denn kuschel ik mi kommodig in mien Sofa, steck dat Licht an, villicht ganz lies son beten Musik dorto un denn dat Wichtigste nich to vergeten: De Keksdoos.
Miene Gedanken goht denn jümmers trüch in de Kinnertiet.
Wi harrn en bannig groote Keksdoos, ut Weißblech. De stunn dat ganze Johr in de Spieskomer. Blots in de Wiehnachtstiet harr se ehren groten Optritt.
Dat gung los mit Haselnußhäufchen. Schicht üm Schicht rin in de Kist, jümmers Pergamentpoppier dortwüschen. Denn keem mien Broder un hett de Kist versiegelt.
Achterno Schwarzweißgebäck. Wedder Schicht üm Schicht, versiegeln, usw.
bit de Kist vull weer. Mien Broder hett sik denn vör mien Mudder un mi henstellt un Order geben, de Kist bitt ton 24.Dezember stohn to loten. Versiegelt notürlich.
Mien Vadder hett dat allens nich mitkreegen. De arme Kerl weer vun morgens fief bit obends Klock söben utn Huus.
Na, un wenn mien Mudder un ik nu in de Schummeree so alleen weern, fung de Kist an to snacken:
Hmmmm, wie das duftet, was für leckere Sachen
hier drin sind. Will denn keiner probieren?
Klor wüllt wi. Wi harrn jo ok der Arbeit mookt. Ganz vörsichtig pullt wi nu de Versiegelung af un angelt dor ut jede Schicht wat ruut. Wedder scheun dichtmoken, un troschullig kieken.
Hilligobend keem denn jümmers de Opregung vunwegen den Schwund in de Kist un so. Tja, wo kann angohn???? Mien Mudder un ik hebbt denn ganz unschullig seggt: Das ist der normale Schwund, wenn Kekse so lange lagern. Die trocknen aus, jawoll.
Un wiel wi so opsternaatsch weern, hett he uns loter nix vun siene Marzipankantüffeln afgeven.
Hüüt ward nix mehr dröög. Goot inpackt liggt dat vun August bit Januar in de Lodens.
Ik köff dat inn Januar förn halven Pries un verputz dat to Ostern.
So, nu wünsch ik ju veel Vergnögen bi de Backeree un scheune Adventstiet.
Veröffentlicht mit freundlicher Genehmigung der Autorin Silke Frakstein:
"Kannst keen Platt fehlt di wat"
"Silke Frakstein"
